Daha namaza var, istersen anlat dedim. Belli ki var bir derdin. Gece bir rüya görmüş. Sonra arabasına binip Bursa sokaklarında yollara düşmüş.

Kaç saat dolaştım ama ferahlayamadım dedi. Rüyasında vefat eden babasını görmüş. Babası ona ’’Bu gidiş nereye böyle evlat’’ demiş. Biz burada senden dua bekliyoruz diye biraz sitem etmiş. Aç mısın dedim? Açım, ama namaz çıkışı kabul edersen ben ısmarlarım. Namazı kılsak, sonra kahvaltı edip sizin mahallede birkaç muhtaç ev dolaşsak? Yardım edeyim, elimden geleni vereyim dedi. Hem kahvaltı senden, hem de dert göreceğiz sabah erkenden dedim. Çok sevindim. Sabah sabah kısmet ayağıma gelmiş dedim. Bizim camii Mesken’de, evi de öyle uzak ki bize taaa Bademli’de. Sizden de konuştuk, dedi ki biliyorum duymuştum. İyi şeyler yapıyorlar, ama benim elimle yapmam lazım. İçim ferahlasın istiyorum.

Namazda tam arkamda. Cemaat de şaşırdı tabii kim bu acaba? Namaz çıkışı karşı pastane de börek yedik. Hava da biraz daha aydınlansın diye bekledik. Bildiğim 7 aile vardı. Hepsini gezdik. Valla bayağı bir şeyler verdi hepsine. Verirken saymıyor bile. Basıyoruz zile, uykulu uykulu kapılar açılıyor, tabii ablalar beni tanıyor. Eminim şu an da bile hepsi bayram ediyor. Yaşını sordum 33 dedi, benden bir yaş küçük. Sonra birer çay daha içtik. Ferahlamış, yüzü gülüyordu. Bana da bol bol dua ediyordu. Sağolsun. Anlaştık, her ayın ilk Cuma sabahı, namaz saati buluşacağız diye konuştuk. Ama dedim bir ben bir sen börek ısmarlayacak. Yoksa anlaşma olmayacak. Gülümsedi, tamam dedi.

Bilmem, bir daha gelir mi? Ama bir defa da olsa yaptığı büyük bir iş değil miydi? Kimbilir vefat eden babasını nasıl da mutlu etmişti? Allah ondan razı olsun. Sayıları yüzleri bulsun…